Pamphlet im Johrmarker Dialekt
Asso ich muss schun soon, ich sin sehr entteischt. Unser Johrmarker
Journalist, de Luzi, hot in seim lange Artikelschreiwerlewe schun tausende
Artikle gschrieb. Un Bicher hot er aah schun gemach. Sogar in Jormarkrischem
Schwowisch. Des will schun was haaße. Un des muss aah entsprechend gelobt
werre. Der Mann kann schreiwe. Hut ab!
Awwer ka Rezensione. Naa, des kann er net, unser Johrmarker
Luzi. E Rezension, des is net meh wie e Artikel iwer e Buch. Un des macht merr
so: Merr leest des Buch, am beste vun vorre bis hinne hin, un net norr de
Klappetext. Wann merr e Blei bei der Hand hot un alles unnerstreicht, was gut
is, tot merr sich nohher beim Rezenseere, asso beim Artikelschreiwe, aah
leichter. Un noh sitzt merr sich hin – ältre Berufsschreiwer hun Schreibpulte
un kenne stehn bleiwe – un fangt on, die Rezension zu schreiwe. Jeder Rezensent
muss dabei e paar ganz wichtiche Regle beachte.
1.) Er muss
sich frooe, was dem Autor vun dem Buch – norr wann er noch lebt – am beste
gfalle mächt. Ob der sich vleicht e längri odder e kärzri Rezension winsche
kännt. Odder ob der Buchschreiwer e dicki odder e dinni Haut hot.
2.) Er, de
Rezensent, muss alles Unnerstrichne nomol dorchlese un alles annre, asso was
ehm net gfall hot, schnell vergesse.
3.) Eerscht
noh kann er onfange zu schreiwe. Awwer er muss sich aah weiderhin an strickte
Regle halle:
3.a.) Er
muss es eerscht de Autor vorstelle un alles erwähne, was e gudes Licht uf dee
Mann odder die Fraa – Weiwer schreiwe jo aah Bicher, in letzter Zeit sogar meh
wie Männer – werft.
3.b.) Er
muss alles vun ehm, em Rezensent, Unnerstrichne, asso alles Positive, als
Zitat, ganz odder im Ausschnitt, in seiner Rezension benutze.
3.c.) Die
Zitate muss er so kommenteere, dass se aah em letzte Zweiwler gfalle. (E
Regisseur vun der Columbia Universität aus New York hot mer mol verzählt, in
Amerika werd e schlechter Film so lang beworb, bis er eme jede Amerikaner
gfallt. Un vun de Amerikaner kann merr jo norr lerne.)
3.d.) Er
muss in jedem Satz lowe, lowe un nomol lowe.
3.e.) Er
muss zum Schluss des Buch in oom Satz so zammfasse, dass jeder Leser noh’m Lese
vun der Rezension sofort alles stehn un leije losst, in die Buchhandlung rennt un
sich des Buch ghaaft – aah wann’s 100 Euro kost.
Des alles un noch vill meh hot er, unser Luzi, net
respekteert. Im Gegenteil, er hot kritiseert. Net so direkt, awwer dorch die Blum, wie merr des so scheen saat. Un net
akarwenne, sondern de Karl aus Sacklas. Der hot e Buch gschrieb, un des hot em
Luzi anscheinend net so hunnertprozentich gfall. Des wär jo net so schlimm.
Awwer er hot des Buch rezenseert un in der SIEBENBÜRGER ZEITUNG veröffentlicht.
Ich kann des net verstehn. De Luzi war doch in der
Journalisteschul in Bukarest, die best, wu’s in ganz Rumänien gewwe hot. Dort
hot merr doch es Lowe in der allerheechst sprachlich Ausprägung gelernt. Un
jetz? Kaum paar Johr in Deitschland un schun alles verlernt. Die Demokratie do
macht awwer aah wirklich alles kaputt.
Un de Karl, Leit, des is e Kämpfer. Hart wie Stahl. E
Herrischer meecht soon: gestählt in weltbewegenden Gewerkschaftskämpfen. Der
Mann, soon ich Eich, steht immer uf de Barrikaden. Sogar dort, wu’s gar kooni
gebt. Un er hot stärke Mitstreiter. Es Herta aus Nitzkydorf is sei besti
Freindin. Des waaß merr mittlerweil sogar bei der Wochenzeidung DIE ZEIT.
Schun der Nome Karl hot etwas Hartes, Unbesiegbares an sich.
Do bei uns uf der Schanz gebt’s sogar e Fort (Prinz) Karl, asso e Festung. Dort
werre heit noch die Bomben vum zwatte Weltkriech, die wu ab un zu in Bayern noch
funn werre, gsprengt, wann merr se nemi entschärfe kann. Do muss unser Luzi
sich gut onziehe. Was is dem Mann norr ingfall, sich mi'me Karl onzuleeje? Ich
mach mer echt Sorje!
Berns Toni
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen