Mittwoch, 11. September 2013

Mensch, Luzi! Ich mach mer echt Sorje.

Pamphlet im Johrmarker Dialekt

Asso ich muss schun soon, ich sin sehr entteischt. Unser Johrmarker Journalist, de Luzi, hot in seim lange Artikelschreiwerlewe schun tausende Artikle gschrieb. Un Bicher hot er aah schun gemach. Sogar in Jormarkrischem Schwowisch. Des will schun was haaße. Un des muss aah entsprechend gelobt werre. Der Mann kann schreiwe. Hut ab!

Awwer ka Rezensione. Naa, des kann er net, unser Johrmarker Luzi. E Rezension, des is net meh wie e Artikel iwer e Buch. Un des macht merr so: Merr leest des Buch, am beste vun vorre bis hinne hin, un net norr de Klappetext. Wann merr e Blei bei der Hand hot un alles unnerstreicht, was gut is, tot merr sich nohher beim Rezenseere, asso beim Artikelschreiwe, aah leichter. Un noh sitzt merr sich hin – ältre Berufsschreiwer hun Schreibpulte un kenne stehn bleiwe – un fangt on, die Rezension zu schreiwe. Jeder Rezensent muss dabei e paar ganz wichtiche Regle beachte.
            1.) Er muss sich frooe, was dem Autor vun dem Buch – norr wann er noch lebt – am beste gfalle mächt. Ob der sich vleicht e längri odder e kärzri Rezension winsche kännt. Odder ob der Buchschreiwer e dicki odder e dinni Haut hot.
            2.) Er, de Rezensent, muss alles Unnerstrichne nomol dorchlese un alles annre, asso was ehm net gfall hot, schnell vergesse.
            3.) Eerscht noh kann er onfange zu schreiwe. Awwer er muss sich aah weiderhin an strickte Regle halle:
            3.a.) Er muss es eerscht de Autor vorstelle un alles erwähne, was e gudes Licht uf dee Mann odder die Fraa – Weiwer schreiwe jo aah Bicher, in letzter Zeit sogar meh wie Männer – werft.
            3.b.) Er muss alles vun ehm, em Rezensent, Unnerstrichne, asso alles Positive, als Zitat, ganz odder im Ausschnitt, in seiner Rezension benutze.
            3.c.) Die Zitate muss er so kommenteere, dass se aah em letzte Zweiwler gfalle. (E Regisseur vun der Columbia Universität aus New York hot mer mol verzählt, in Amerika werd e schlechter Film so lang beworb, bis er eme jede Amerikaner gfallt. Un vun de Amerikaner kann merr jo norr lerne.)
            3.d.) Er muss in jedem Satz lowe, lowe un nomol lowe.
            3.e.) Er muss zum Schluss des Buch in oom Satz so zammfasse, dass jeder Leser noh’m Lese vun der Rezension sofort alles stehn un leije losst, in die Buchhandlung rennt un sich des Buch ghaaft – aah wann’s 100 Euro kost.

Des alles un noch vill meh hot er, unser Luzi, net respekteert. Im Gegenteil, er hot kritiseert. Net so direkt, awwer dorch die Blum, wie merr des so scheen saat. Un net akarwenne, sondern de Karl aus Sacklas. Der hot e Buch gschrieb, un des hot em Luzi anscheinend net so hunnertprozentich gfall. Des wär jo net so schlimm. Awwer er hot des Buch rezenseert un in der SIEBENBÜRGER ZEITUNG veröffentlicht.

Ich kann des net verstehn. De Luzi war doch in der Journalisteschul in Bukarest, die best, wu’s in ganz Rumänien gewwe hot. Dort hot merr doch es Lowe in der allerheechst sprachlich Ausprägung gelernt. Un jetz? Kaum paar Johr in Deitschland un schun alles verlernt. Die Demokratie do macht awwer aah wirklich alles kaputt.

Un de Karl, Leit, des is e Kämpfer. Hart wie Stahl. E Herrischer meecht soon: gestählt in weltbewegenden Gewerkschaftskämpfen. Der Mann, soon ich Eich, steht immer uf de Barrikaden. Sogar dort, wu’s gar kooni gebt. Un er hot stärke Mitstreiter. Es Herta aus Nitzkydorf is sei besti Freindin. Des waaß merr mittlerweil sogar bei der Wochenzeidung DIE ZEIT.

Schun der Nome Karl hot etwas Hartes, Unbesiegbares an sich. Do bei uns uf der Schanz gebt’s sogar e Fort (Prinz) Karl, asso e Festung. Dort werre heit noch die Bomben vum zwatte Weltkriech, die wu ab un zu in Bayern noch funn werre, gsprengt, wann merr se nemi entschärfe kann. Do muss unser Luzi sich gut onziehe. Was is dem Mann norr ingfall, sich mi'me Karl onzuleeje? Ich mach mer echt Sorje!

Berns Toni

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen