Wie die Einladung kumm is, hun ich se es eerscht mol mi’me
Magnet an die Pinwand gepeckt. Des war net so ganz gut, weil, wie se mer dort
wedder in die Aue gfall is, ware paar Wuche ins Land gang un alle Zimmre in dem
Haus, wu’s Dreiunfufzichertreffe ongsaat war, ware reserveert. Na Servus
Kaiser. „Wer zu spät kommt, den bestraft...“, un so weider. Jo, jo, de Gorbatschow un sei gscheide Sprich. Do
is schun was dron. Awwer zum Glick gebt’s jo in Plittersdorf net norr es Gasthaus
Anker. Un wer will, find immer e Unnerkunft forr e Naacht.
Asso sin mer gfahr, mei bessri Hälft un ich. Am vergangne
Samstach. Kaum ware mer uf der A8 is es lossgang. Reen, Gischt un Baustelle uf
Baustelle bis Karlsruhe. Awwer weil jeder Wech jo mol e Enn hot, sin mei Beesl
un ich korz noh zwaa Uhr – de sfert academic hun mer norr um finef Minute
iwerzoo – im Anker onkumm. Die Dreiunfufzicher un ehre etwas ältre Männer un
meistens jingre Weiwer hun schun um die Stehtische gstann, Kipple gess, Sekt
getrunk un... Na was? Verzählt, verzählt, verzählt.
Des ganze Treffe war e oonziches Verzähle. Des is zwar nicks
Außergeweenliches. Vor zehn Johr war’s nämlich net annerscht. Awwer die Themen,
die hun sich doch, ich meecht fast soon, radikal geännert. Un ganz vorre vun
der Themenpalette hot gstann... Na, rot mol... Ja richtig: Krankheide.
Krankheide vun de Fieß bis in de Kopp, eigne un die vun annre, die net kumme
hun känne. Dagee is mei schmerzlicher Frisurverlust die klennst Lapalie. „Na
waaßt net“, hot’s Speckche gemoont,
„ab fufzich steht doch e Kärbche vor der Teer, un do is jede Taach was neies
drin.“ Schun, schun, awwer dass bei manche mit sechzich schun e grooer Korb vor
der Teer steht, hot mer schun zu denke gewwe. Dee musst es eerscht mol stemme,
so e Korb.
Es is aah meh vun de Kinn geredd wor, hat ich de Eindruck.
Dem oone seini sin do, dem annre seini dort. Geografisch bezieht des sich net
norr uf Deitschland. Do sin aah schun mol Städt odder gar Länder wie Temeswar
un Mexiko genennt wor. Sie leije weit zrick, die Zeide, wu mer morjets mi’m
Zugg in die Stadt gfahr sin un oweds zrick in unser Dorf. Unser Kinn ehre Dorf
is e Johrmark vun Städt un Länder. Die Auswannerung hot halt vill ins Rolle
gebrung.
Sie hot net norr aus unser Kinn zum Teil echte Weltbürger gemach,
sie hot aah uns, die Dreiunfufzicher, mit ganz neije Begriffe konfronteert. Mit
gude, awwer aah mit bedenkliche. Des Wort Altersteilzeit is do ziemlich oft
gfall. Aah Oma & Opa hot merr ab un zu gheert. Awwer aah Insolvenz,
Erwerbsunfähigkeit, ongstrebte vorgezoone Ruhestand, Harz 4 un sogar „im Moment
gar ka Einkommen“ hun ich gheert. Do is die Fraad am Wiedersehn no schun e
bissje ingetriebt. Awwer wu selle mer unser Herz ausschidde, wann net unner de
Kumrade? Des will jetz net haaße, dass do uf dem Treffe norr gejammert is wor.
Ganz im Gegenteil. Merr war in der Runde net norr mit seim Glick, sondern aah
mit seim Laad gut ufkob. Un des macht eigentlich de Wert vun so oom Treffe aus.
Wertigkeitskriterien kann merr nateerlich aah uf so’me
Treffe onleeje. Die sin awwer sehr
subjektiv ghall, un werre aah vu’me jede Teilnehmer annerscht ingeordnet. Ich
sin zum Beispiel der Meinung, dass e jeder Johrgang, der wu e vun all akzepteertes,
immer wedder geere gsiehnnes „Original“, in seine Reihe hot, sich glicklich
schätze därf. Mer Dreiunfufzicher hun de Wischan.
Er hot uns aah desmolrum in zwaa sehr gelungne Vorträch aus’m Verzähle raus
gholl un is mit uns zrick uf Johrmark gfahr. Dorch alle Gasse. Die Johrmarker
hun jo e ganz bsondres Verhältnis zu ehre Gasse. Sie hun sogar zwaa Bicher
driwwer gschrieb (merr hot se aah do ghaafe känne) im Johrmarker Dialekt, so
wie de Wischan des aah gemach hot.
Norr dass sich bei ehm immer alles scheen reimt. Dazu hot er sich forr sei zwatte
Vortrach noch etwas ganz Bsondres infalle geloss, etwas, „ohne Enn“, wie er
gsaat hot, un wu „e jeder mitmache kann“. Un dee Text, in dem wu er sehr
gschickt Mundartwärrter uf Hochdeitsch un hochdeitsche Wärrter in Mundart
erklärt hot – nateerlich alles mit Reim un Rhythmus – hot er so spannend
verschachtelt, dass merr e Meisje hätt känne laafe heere. Jo, jo, do ware se
dehomm, die Weiße, Glaziche un Bärtiche mit ehre Weiwer.
Wann merr noh noch e Kunstmolerin im Johrgang hot, die wu e
paar vun ehre Bilder mitgebrung hot, no is aah forr dee Sinn gsorcht, der wu
sich (mit fortschreitendem Alter immer äfter) im Weddererkenne vun dem oon
odder anner Kumrad odder seiner Fraa (umgekehrt is es nateerlich aah giltich)
erschöpft, nämlich forrs Schaue. Es Maurer Kathi is e Spätberufnes, awwer oons, des wu aus’m Gliehje ins Flamme iwergang is. „Ich muss mole. Ich kann nemmi annerscht“, hot’s gsaat. Des sieht
merr aah seine Bilder on.
Es ware awwer uf dem Treffe net norr die Ohre un Aue, die wu
zu ehrer Kost kumm sin, sondern nateerlich aah die Gaume un net zuletzt unser
noch net ganz verfloones Bedürfnis forr’s Tanze. Un wie se’s noch känne, die 53er!
Die zwaa Musikante uf der Biehne, e Bentscheker un e Glogowatzer, ware forr die
Sinnesanregung verantwortlich. Un sie verstehn ehre Gschäft noch genauso gut
wie vor zehn Johr.
Ich schreib des jetz do uf, weil ich davun ausgehn kann,
dass vun unser Kinn jo nimand meh in meim Blog rumklickt: Um drei vertel vier –
am Sunntachmorjet, die Musikante ware schun längst dehoom – hun ich iwer mei
bessri Hälft gsaat: „Kumm, jetz is awwer heechsti Zeit.“ Mer hun’s Loris Susje, dem seim Managertalent mer
des Treffe zu verdanke hun – de Klamptner
Hans un de Engel Franz (em Zincks Erika seiner) hun ehm
bei der Organisation gholf –, mit de Hartgsottne (un des ware net wenich)
zrickgeloss un sin in unser Quarteer gang. Ich hun an der Teer nomol
zrickgschaut. Dort hun se gstann un verzählt, verzählt, verzählt – wie gester
beim Sektempfang. (Ich meecht mei Hand net ins Feier leeje, ob net noch e paar
dort sin.)
Es war nemmi vill iwrichgeblieb vun der Naacht, forr sich
wenichstens e bissje ausruhe. Mer ware aah ball wedder aus’m Bett, hun
gfriehstickt, vill Kaffee getrunk un sin ans Auto gang. Es hot noch immer
gereent. „Ich hunn mei Schneppskapp im Auto leije“, hun ich zu meiner Fraa
gsaat, un’s hot druf geantwort: „Mit dem Wort kännte mer jetz schun em Wischan sei Vortrach fortschreiwe“. Es
werre in de nächste Täch noch bestimmt vill Wärter zwischen meiner Fraa un mer
falle, bei dee wu mer uns onschaue un an de Wischan, es Maurer Kathi,
es Loris Susje un vill annre
Dreiunfufzicher denke werre. Aah an so manche odder manchi der/die wu geere bei
dem Treffe dabei gewen wär un’s aus waaß Gott welche Gründe net hot känne.
Bleibt eigentlich norr noch die Antwort uf die Frage im
Titel. Ich kenn se aah net. Gspeert hun ich awwer, dass ich gut zwelef Stunn
mit Mensche zamm war, die wu etwas in sich troon, des wu mei Bekannte aus meim
Alltach so net hun: e sehr stärk ausgeprägte Sinn forr Erinnerung. Ob der
exalteert, moderat odder sogar schmerzlich (Hoomweh) zum Ausdruck kummt, is
bei’me jede, seim Gemiet entsprechend, annerscht. Ich hun dee Sinn uf dem
Treffe gspeert un als große Reichtum empfunn.
Berns Toni
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen