Leit, mer sin noch immer in der Altgass. Dem Alter die Ehr,
haaßt’s doch immer. Asso wolle mer des aah do so halle un net ungedullich
werre. Es Neichescheiersch Erna
kennt die owwer Altgass uff de rechts Seit bis an die Ulrichs-Gass gut, weil’s jo aah dort gewohnt hot. Es fangt aah
vun owwe on, genauer gsaat, an dee drei Heiser owrem Dorf, an dee wu merr
„langst gehn [hot] misse, wann mer vun der Lippaer Stroß odr aus der Neigass in
die Altgass gang is.“
Aah’s Erna schaut
gewissehaft so wie die annre Autorinne in jeds Haus nin un verzählt uns vun de
Leit, die wu dort gewohnt hun. Ob’s Erna
awwer die Leit all so gut gekennt hot wie die meiste Leit im Dorf ens, waaß ich
net. Wann merr awwer Friseerin war, scheen singe un Akkordeon spille hot känne,
noo hat merr in Johrmark schun e Prominentestatus ghat.
Die Johrmarker Gasse…
sin nateerlich vill meh wie e truckni Uflistung vun Heiser un Mensche. Merr
kännt tausend Aspekte aus dem Buch rauslese. Ooner wär zum Beispiel de
Gesellschaftswandel in der Gemeinde. Als Friseerin hot’s Erna dee sogar wesentlich mitgeprägt. In seiner Darstellung klingt
der, herrisch gsaat, „Wandel zur Moderne“ so: „Ich hun in Johrmark die meiste
Ficke abgschnied. Zepp, muss ich schreiwe, dass alle Leit verstehn.“ Do sieht merr
mol wedder, wie kloone Schnidde die Welt verännre.
Vun der Ulrichs-Gass nunner geht noo es Krämer Anna mit uns weider. Wie mer so
vun Haus zu Haus gang sin un bei der Familie Linz (Nr. 197) ningschaut hun, is mer e Gspräch ingfall, des wu ich
mol vor Johre do in Deitschland mi’me in Vergangenheitsfragen sehr angascheerte
Johrmarker gfeehrt hun. (Der Mann hot die Revolution noch unne un net do am
Fernseh erlebt.) Er hot nämlich gsaat, wann mer Johrmarker iwer die Musik
redde, falle immer oon un dieselwe Nome, awwer dass es noh dee aah noch
Musikante in Johrmark gewwe hot, scheint merr vergess zu hun odder merr will’s
absichtlich ignoreere. Es Krämer Anna
hot des e bissje gradgericht, wann’s in seim Gassebericht schreibt: „Der Matz
war bei der Loriskapell Musikant un wie der Loris-Kapellmaaster uff Deitschland
is, hot er dem sei Stell iwwernomm.“ Ehre, wem Ehre gebührt. Es geht um de Linze Matz. Wann merr’s ganz genau
holt, war der aah de letzt Kapellemaaster in Johrmark.
Uf’m Wech vun der Barons Gass bis an Saafseelersch is
mi’m Anna de Lokalpatriotismus
dorchgang. Un wie! Grad so, wie wenn’s Avicola-Pheer vorgspannt hät. Awwer es Anna wär e schlechti Seenerin vun’re
Heimatdichterin, wann merr sei Blinzle net bemärke meecht. Is doch scheen. So
geht’s uns all – wie em Krämer Anna
aus der Altgass, wann’s lustvoll schwadroneert: „Ich hun jetz schun vun vill
Leit gheert, wie se geprallt hun, dass eehre Gass die scheenst in Johrmark war.
Awwer ich kann eich nor soon, des stimmt iwwerhaupt net, weil die Altgass die
allerschennst vun Johrmark war. Soll mol oner kumme un soon, des is net wohr!“
Na des getraut sich bestimmt kooner.
Drum sin ich aah scheen brav mi’m Anna weidergang. Ich hun jo sowieso ka Ängste breiche hun, wie’s de
Johrmarker gedroht hot: „Mer sin mittlerweile unser vill, un all sin se
Berncher. Asso vergesst net, leet eich net mit uns oon.“ Es klennst Bernche uf
dem Bild mit dee 62 Berncher (Großfamilie Krämer) is nämlich mei Motter.
Unne an der Apethek
un em Scherfe Eck sin mer noo uf die
anner Seit gang un die altehrwürdich Altgass nomol nuf. Weil des awwer mit der
Zeit schun langweilich werre kann – der hot do gewohnt, der hot des gheirat,
der is im Haus geblieb, der… un der…-, lockert’s Anna des Heiserabstraafe mit origineller Johrmarker Baureschlauheit
uff. Wie e jeds Dorf hadde aah mer unser Originals ghat, vun dee wu der oon
oder anner Spruch noch net vergess is. De Natchs
Vedder Jakob (es Anna schreibt,
wahrscheinlich buletingerecht, Nagy
Vettr Jakob) soll angeblich gsaat hun: „Ich sin de Preschedinte vun de
Beigelofne. Die Johrmarker brauche sich nix inbilde, weil mer [er moont die
Beigelaafne, A.d.R.] sin all ongezooh uff Johrmark kumm, die Johrmarker sin all
nackich kumm.“
An der Saafseelersch Gass is noo Schluss.
Aah forr mich, awwer net bevor ich do noch wortwörtlich em Anna sei Adje abschreib: „So jetz is mei Gedankeweech in die
Kindheit un mei Stick vun de Gass am Enn. Wer moont, es is net gut gschrieb,
der kann sich ruhich dron mache un’s besser schreiwe. Noh meecht ich noch soon:
Wann oner moont, ich hun schlecht iwwer ne gschrieb, noh kann ich nor schreiwe:
Iwwer mich hun se aa schun schlecht gered. Un soll ich vergess hun, iwwer
jemand zu schenne, bitt’ ich um Enschuldichung.“
Ich gehn jetz dorch de Garte hoom in die Neigass. Dee Wech
sin ich unzähliche Mol in meiner Kindheit vun der Alt- in die Neigass un
umgekehrt gang. Mei Altgässer-God (eigentlich Großtant) un mei Berns-Oma ware
Schwestre un ehre Gärter sin ufnanner gstoß (owwrem Dispensar). „Dorch de Garte
gehn“ war bei uns in der Familie e Redewendung so wie em Beckenbauer sei „Schau mer mal.“
Berns Toni
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen