Was kann’s forr e ehemaliche
Efonist schlimmres – odder schennres? – gewwe wie e zwaastimmiche
Basfliglhorn-Efonium-Satz? Aus! Alles is wech! Aue zu un zrick! Zrick in des
bissje Lewe, des wu norr der loonich gheert: dei Musikantelewe. Du warscht zwar
nie loonich, awwer die Zeit is gang, un die Geschichte hot uns all mitgholl.
All! Dich aah! Geblieb sin die Basfliglhorn-Efonium-Terze.
Wehmut tot weh. Do kann
ooner soon, was er will. Es schneet. De eerschte Schnee forr desjohr. Ich sin
loonich de Hoom un will schun noh’re Egerländer-CD greife – wu kummt norr der
verdammt Drang noh Blechmusik immer her? -, do fallt mei Blick uf e Scheib, die
wu ich schun des Friejohr kaaft hun, se awwer noch net in mei Register ufgholl
hun.
Mein Banater Land – Donauschwäbische Blasmusik der
Extraklasse von Josef Schmalz
haaßt die CD. Owwerflächlich hat ich schun mol ninghorcht. Awwer jetz: loonich,
Schnee, e Kaffee un … Was mache die Basfliglhärner un Efoniums do? Sie
verzähle, sie kreische … un ich fast mit. Wie gut, dass ich loonich sin. Norr
kärperlich, weil in meim Geist seit der, wu des do ingspillt hot, aah do – wann
ich eich aah gar net kenn. Awwer ich waaß – es kann jo gar net annersch sein -,
in uns schwinge dieselwe Gfielssate.
„Mein Banater Land, mein
Heimatland! // Leider war es nur ein Traum, // Zu schön, um wahr zu sein“,
singe es Hollich Rose un de Zippel Sepp. Na gut. Wann dehr moont.
Ich mach mei Aue wedder uf un sin glicklich, weil ich waaß, dass e Stick vun
dem Troom net vergehn muss, er dreht sich grad do in meim CD-Spiller. Un er
werd Wirklichkeit, er is Gegenwart, dorch die Musik, Blechmusik.
Die muss awwer so gspillt
sein wie uf der CD do, dass se bis zum Wehton glicklich macht. Die Sticker
selwer sin all vum Schmalze Veder Sepp
(Josef Schmalz) komponeert un vum Hollich Toni (Prof. Anton Hollich) arranscheert wor. Des
heert merr! Un merr heert aah, dass do beim Inspille norr Fachleit am Werk
ware, net norr mei Basfliglhorniste und Efoniste. Banater Studiomusiker Karlsruhe unter
der Leitung von Anton Hollich steht uf’m CD-Bichlche gschrieb. Des Ganze
is so fein ausgearwet, dass ich mer manchesmol gedenkt hun, muss des sin, dass
die grad do mit ehrem Gsang insetze. Un des obwohl die zwaa wirklich gut singe
un stimmlich zammpasse. Es is bloß so, dass ich beim Horche – jetz schun es
dritte Mol vun vorre – ab un zu de Eindruck hat ghatt, dass ich vu’me Konzert
–merr därfs wegen mer aah klassisch nenne – in e Volksmusikveranstaltung gerot
sin. Des hot etwas mit de fließende Grenze zwischen reiner Blechmusik un
Volksmusik zu ton.
Was ich net ganz verstann
hun, is, wieso dass merr uf des Booklet net schreibt, wu merr die CD aah
bstelle kann. Do steht e Zahl: LC03806. Ob de CD-Titel un die Zahl ausreiche,
forr se im Gschäft bstelle, waaß ich net. Ich hun mei Exemplar selwer unner der
Hand kaaft. Do steht noch „Mitglied im Freundeskreis Donauschwäbische Blasmusik
e. V.“. Wer mit Mitglied gemoont is, de Schmalz,
de Hollich odder die Studiomusikante,
waaß ich net. Jedenfalls hun ich uf der Homepage vun dem Verein ka Hinweis uf
die Schmalz-Hollich-CD funn. Es gebt awwer noch de Donauschwaben Musikverlag.
Do kann merr die CD bstelle.
In ooner CD-Besprechung
hun ich kärzlich dee Satz geles: „Aber schön klingt es doch, was große alte
Ungarn schreiben.“ Es handelt sich um Violasticker vun de zwaa Györgys. Irgendwie scheint die Musik
vun dort unne die Welt zu beweje – ob im Große mit dem Lugoscher Kurtág un dem Târnăvener Ligeti odder im Kloone mit dee zwaa
Glogowatzer Schmalz un Hollich.
Berns Toni
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen