Montag, 26. März 2012

Wann ich des gewisst hätt

Gester Morjet hot mei Fraa mich zum Bäcker gschickt, Semmle kaafe. Dort hot die BILD AM SONNTAG gelee. Der heißeste Lohnzettel Deutschlands. 17 Millionen – wie geht das? VW-Chef Winterkorn erklärt sein Rekord-Gehalt hun ich uf der Titelseit geles un der Verkäuferin gsaat, wann vun meim Finefeuroschein noch so vill iwrichbleibt, holl ich die Zeidung aah mit. Es war knapp, is awwer gang.

De Hoom hun ich geles. Mei Kaffee war so heiß wie em Dr. Winterkorn sei Lohnzeddl. Awwer norr beim eerschte Schluck. Die letzte Troppe ware noh schnell uf die Temperatur vun meim Lohnzeddl abgekielt. Na un, hun ich mer gsaat, der Mann kann aah net meh wie e Schnitzel esse odder Spätzle odder vleicht sogar Kärwesstrudel. Jo, Kärwesstrudel! Forrwas net?

Bei dem Gedanke war ich plötzlich gar nemmi neidisch uf de Dokter Winterkorn. Kärwesstrudel! Es kennt doch sein, dass sei Motter ehm dee geback hot. Kärwesstrudel so wie de Hoom, bei uns dort unne, wu die Donauschwowe mol gelebt hun – mei Vorfahre un em Vedder Martin sei Vorfahre, asso unser Vorfahre. Do war nämlich newer dem Artikel mit dee 17 Millione noch e Kommentar vum Michael Backhaus, un do hun ich geles: „Martin Winterkorn stammt aus einer aus Ungern vertriebenen Familie, sein Vater war Arbeiter, seine Mutter Hausfrau.“

Ich soon Eich Leit, die Millione hun mich gar nemmi intressert. In dee Kategoriee kann mei Arweterverstand sowieso net denke, ich moon, wann’s um’s Geld geht, net um die Stickzahle. Do kenne sogar mei Knoche un Muskle, mei Gstell, wie de Bayer saat, mitredde. Ich war norr meh stolz druf, dass de Winterkorns Vedder Martin mei Landsmann is, e Donauschwob. Mer, mei bessri Hälft un ich, ware gester uf’m Donaudamm Bizikl fahre. Leit, ich muss Eich des soon, ich hat so e gschwollni Brust, dass ich schun Ängste hat ghat, die Biziklfahrer aus der anner Richtung kumme an mer net langst un falle in’s Wasser. Ja logisch, wann merr so Landsleit hot: es Müllersch Herta, die Wess Jelinek, de Fischersch Joschka, de Tarzan un wer waaß wenne net noch alles.

Mit meim kalte Kaffee uf der Zung hun ich mich awwer noh doch noch e bissje geärjert. Awwer norr e bissje, weil iwwer sei Schicksal soll merr eigentlich net jammre. Des macht norr depressiv un bringt am net weider. Finef Johr lang hun mer in de Betriebsversammlunge gegeniwer gsitzt, de Vedder Martin un ich, er als Audi-Chef un ich als Basfliglhornist im Werkorchester. Un ich hun net gewisst, dass mei Chef mei Landsmann is.

Ich hätt doch gsaat, Griß Gott Vedder Martin, wie geht’s. Wann wart der es letzte mol drunne? Un so. Des hätt sich schun ergewwe. Mer wär bestimmt noch was Gscheides ingfall. Der hätt sich doch bestimmt gfroit... un wer waaß: Irgendwu i’me Büro! Dehr wisst schun: Vitamin B. Des hätt bestimmt hinghaut. Der Mann war mer schun immer simpatisch. Wann ich des gewisst hätt... Jetz is es zu spät. Er is wech un ich sin wech. Wirklich schad. Na so e Pech!


Berns Toni

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen