Montag, 13. November 2017

Wann Musikante Spure hinnerlosse

Was macht des noch forr e Sinn, iwer die Egerländer Musikante zu schreiwe. Des passeert doch schun fast täglich, irgendwu in Deitschland odder i’me Nochberschland. Die Kapell hinnerlosst ehre Spure iwerall, wu se spillt: in de Zeidunge, de lokale Radio- un Fernsehsendre un im Internet sowieso. Asso schreib ich nicks, hun ich mer gsaat, merr muss jo net widerholle, was schun hunnerte Annre in der oon odder anner Form mol gschrieb hun. Kaaft hun ich mer die nei CD vun de Egerländer Musikante awwer doch.

Die werscht der jetz ganz lescher onhorche, hun ich mer gedenkt. Norr forr mich. Ohne irgendwelche Geräusche vun wu annerscht. Asso hun ich die Scheib in mei Laptop gschob un die Ohrmuschle ufgsetzt. Start. Un ich war schun vlor. Wie automatisch hun mei Fingre noh der Maus gegriff un e Word-Dokument ufgemach.

Jetz hot die weiß Seit do vor mehr gstann un mer is norr oons Wort ingfall: scheen. Ich kann doch die Seit net vollschreiwe mit oom Wort, obwohl des, was ich gheert, besser gsaat, miterlebt hun, es verdient hätt - e Seit mit oom Wort: scheen. Noo hot’s Booklet, des Heftche, wu bei der CD dabei is, mer aus der Patsche gholf. Gut dass ich nin gschaut hun, un net wie so oft, wann ich die Egerländer Musikante norr forr mich loonich ufspille loss, die Aue glei zugemach hun, un ab geht’s zrick in Zeit un Raum - asso in die 70er Johre vum voriche Johrhunnert un in die Kulturheime in der Banader Haad un Heck.

Fotos: Berns Toni
Die Egerländer hun aah desmolrum forr mich gspillt, im Hinnergrund. Ich hun die Aue  awwer ufgeloss un hun geles. Aah des hot mich bereert, was de Kapellemaaster, de Ernst Hutter, do in des Begleitbichlche ningschrieb hot. Er hot mit seim Sohn Stephan e Marsch komponeert un ne seim „leider viel zu früh verstorbenen Vater und dem Opa [s]einer Söhne“ gewidmet: Gloria Patri. Aah de Klanettist Peter Jenal hot e Stick gschrieb, des wu vun seiner Familie, odder genauer gsaat, vun dem verzählt, was ehm un seiner Fraa desjohr passeert ist: Omama un Opapa. Un de Freek Mestrini hot „seinen Abschied aus der aktiven Musikerlaufbahn gefeiert“, awwer net, bevor er noch zwaa Polkas forr die CD arranscheert hot: Alte Liebe un Dorfschmied.

Wann merr des alles so lest, noo versteht merr aah de Titel vun der CD: Das Feuer brennt weiter. Un es brennt net norr in dee hervorragende Musikante, es brennt aah immer wedder in mer. Und des sogar beim Lese, net norr beim Zuhorche. Ich fahr mer mit der Hand iwer die Frisur un will, un will net glaawe, was do steht: De Safersch Hans is noh em Kapellemaaster de dienstältst Musikant bei de Egerländer Musikante. Jetz muss ich mei Maus ruhe losse. Sie speert, wie mei Hand ziddert. 30 Johr unrem Ernst Mosch un unrem Ernst Hutter Blechmusik zu spille, muss jo so e bissje wie de Himmel uf der Erd sein. Schun forr des hot sich sei abenteierlichi Flucht aus’m Banat – mit seim Bruder Helmut – gelohnt. Lang, lang is des her. Wann ich mich gut erinner, war’s 1982. Zwaa Sticker vum Safersch Hans, die wu, um’s mi’m Hutter seim Wort zu soon, schun längst „Klassiker“ sin, hun die Egerländer forr die CD nei ingspillt. Un die hooße net umesunst Egerländer Perle un Erinnerungen an Zuhaus. Es gebt ka Gegenwart un aah ka Zukunft ohne Vergangenheit. So war un is es aah beim Hans: Die Johrmarker Erinnerung is in e Egerländer Tongebilde gschluppt wie’s Perlmutt in die Muschl, un entstann is e Perle.

Als Beweis, dass so etwas funktioneert, kann merr sich uf der CD e scheene Walzer vu’me annre Johrmarker onhorche. Aah do ware die Erinnerunge mit im Gspill, vleicht sogar e bissje Hoomweh. Wie annerscht wär des Stick zu seim Titel kumm? Am großen Brunnen hot de Turmanns Nicki  sei neiesti Komposition getaaft. Ich waaß nemmi, wu ich mei eerschtes Mädche in Johrmark gekisst hu. Wann ich mer des Stick vum Turmann awwer onhorch, kännt ich mer schun vorstelle, dass er noch net vergess hot, wu er es Kisse geprobt hot. Na vleicht hot jo irgendwu in der Näh es Wasser vum Große Brunne geplätschert.

Ich kann mer aah ganz gut vorstelle – un uf des sin ich sogar stolz – dass de Egerländerchef Ernst Hutter so ähnlich denkt wie ich, weil er schreibt in dem Bichlche: „Die verlorene oder verlassene Heimat ist in unserer heutigen Welt für viele Menschen eine traurige Gewissheit. Viele Lieder sind in unserem Repertoire zu diesem Thema entstanden und werden immer aktuell bleiben. In den Texten darin wird zum Ausdruck gebracht, was Menschen empfinden, die ihre Heimat verloren haben.“

Ich hun geles, dass die Egerländer uf’s Johr uf Ingolstadt kumme. Awwer ich waaß net, ob ich mer des onton un zu dem Konzert gehn werr, weil immer verstärkt sich bei de Egerländer-Konzerte bei mer des Raum- un Zeitgfiehl, des wu ich am Onfang erwähnt hun. Ich speer do an alle Glieder, wie ich jinger werr un … wann ich hoom kumm, muss ich mer noo immer onhorche, dass mei Kerweihmäd un –buwezeit schun lang rum is. Macht nicks, wann norr die Erinnerung bleibt, an de Safersch Hans, de Turmanns Nicki un all die ville Annre, die wu aah mei Lewe vun Gester ausmache.
Berns Toni

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen