Was macht des noch forr e Sinn, iwer die Egerländer
Musikante zu schreiwe. Des passeert doch schun fast täglich, irgendwu
in Deitschland odder i’me Nochberschland. Die Kapell hinnerlosst ehre Spure
iwerall, wu se spillt: in de Zeidunge, de lokale Radio- un Fernsehsendre un im
Internet sowieso. Asso schreib ich nicks, hun ich mer gsaat, merr muss jo net
widerholle, was schun hunnerte Annre in der oon odder anner Form mol gschrieb
hun. Kaaft hun ich mer die nei CD vun de Egerländer Musikante awwer doch.
Die werscht der jetz ganz lescher onhorche, hun ich mer
gedenkt. Norr forr mich. Ohne irgendwelche Geräusche vun wu annerscht. Asso hun
ich die Scheib in mei Laptop gschob un die Ohrmuschle ufgsetzt. Start. Un ich
war schun vlor. Wie automatisch hun mei Fingre noh der Maus gegriff un e
Word-Dokument ufgemach.
Fotos: Berns Toni |
Die Egerländer hun aah desmolrum forr
mich gspillt, im Hinnergrund. Ich hun die Aue awwer ufgeloss un hun geles. Aah des hot mich
bereert, was de Kapellemaaster, de Ernst
Hutter, do in des Begleitbichlche ningschrieb hot. Er hot mit seim Sohn Stephan e Marsch komponeert un ne seim „leider
viel zu früh verstorbenen Vater und dem Opa [s]einer Söhne“ gewidmet: Gloria Patri. Aah de Klanettist Peter Jenal hot e Stick gschrieb, des
wu vun seiner Familie, odder genauer gsaat, vun dem verzählt, was ehm un seiner
Fraa desjohr passeert ist: Omama un Opapa.
Un de Freek Mestrini hot „seinen
Abschied aus der aktiven Musikerlaufbahn gefeiert“, awwer net, bevor er noch
zwaa Polkas forr die CD arranscheert hot: Alte
Liebe un Dorfschmied.
Wann merr des alles so lest, noo versteht merr aah de Titel
vun der CD: Das Feuer brennt weiter.
Un es brennt net norr in dee hervorragende Musikante, es brennt aah immer
wedder in mer. Und des sogar beim Lese, net norr beim Zuhorche. Ich fahr mer
mit der Hand iwer die Frisur un will, un will net glaawe, was do steht: De Safersch Hans is noh em Kapellemaaster
de dienstältst Musikant bei de Egerländer Musikante. Jetz muss ich
mei Maus ruhe losse. Sie speert, wie mei Hand ziddert. 30 Johr unrem Ernst Mosch un unrem Ernst Hutter Blechmusik zu spille, muss
jo so e bissje wie de Himmel uf der Erd sein. Schun forr des hot sich sei
abenteierlichi Flucht aus’m Banat – mit seim Bruder Helmut – gelohnt. Lang, lang is des her. Wann ich mich gut erinner,
war’s 1982. Zwaa Sticker vum Safersch
Hans, die wu, um’s mi’m Hutter
seim Wort zu soon, schun längst „Klassiker“ sin, hun die Egerländer forr die CD
nei ingspillt. Un die hooße net umesunst Egerländer
Perle un Erinnerungen an Zuhaus. Es gebt ka Gegenwart un aah
ka Zukunft ohne Vergangenheit. So war un is es aah beim Hans: Die Johrmarker Erinnerung is in e Egerländer Tongebilde
gschluppt wie’s Perlmutt in die Muschl, un entstann is e Perle.
Als Beweis, dass so etwas funktioneert, kann merr sich uf
der CD e scheene Walzer vu’me annre Johrmarker onhorche. Aah do ware die
Erinnerunge mit im Gspill, vleicht sogar e bissje Hoomweh. Wie annerscht wär
des Stick zu seim Titel kumm? Am großen
Brunnen hot de Turmanns Nicki sei neiesti Komposition getaaft. Ich waaß
nemmi, wu ich mei eerschtes Mädche in Johrmark gekisst hu. Wann ich mer des
Stick vum Turmann awwer onhorch,
kännt ich mer schun vorstelle, dass er noch net vergess hot, wu er es Kisse
geprobt hot. Na vleicht hot jo irgendwu in der Näh es Wasser vum Große Brunne
geplätschert.
Ich kann mer aah ganz gut vorstelle – un uf des sin ich
sogar stolz – dass de Egerländerchef Ernst
Hutter so ähnlich denkt wie ich, weil er schreibt in dem Bichlche: „Die
verlorene oder verlassene Heimat ist in unserer heutigen Welt für viele
Menschen eine traurige Gewissheit. Viele Lieder sind in unserem Repertoire zu
diesem Thema entstanden und werden immer aktuell bleiben. In den Texten darin
wird zum Ausdruck gebracht, was Menschen empfinden, die ihre Heimat verloren
haben.“
Ich hun geles, dass die Egerländer uf’s Johr uf Ingolstadt
kumme. Awwer ich waaß net, ob ich mer des onton un zu dem Konzert gehn werr,
weil immer verstärkt sich bei de Egerländer-Konzerte bei mer des Raum- un
Zeitgfiehl, des wu ich am Onfang erwähnt hun. Ich speer do an alle Glieder, wie
ich jinger werr un … wann ich hoom kumm, muss ich mer noo immer onhorche, dass
mei Kerweihmäd un –buwezeit schun lang rum is. Macht nicks, wann norr die
Erinnerung bleibt, an de Safersch Hans,
de Turmanns Nicki un all die ville
Annre, die wu aah mei Lewe vun Gester ausmache.
Berns Toni
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen